DWORZEC POZNAŃ GŁÓWNY, usytuowany w sąsiedztwie ulicy Głogowskiej, głównej arterii poznańskiej dzielnicy Łazarz, to kolejowy dworzec zintegrowany z dworcem autobusowym, stanowiący największe centrum przesiadkowe w mieście. Ceglany, neoromański budynek, powstały w latach 70-tych XIX wieku, pełnił funkcje dworcowe do 2013 roku. Ciężko dzisiaj doszukiwać się jego pierwotnego wyglądu, gdyż bardzo zniszczony w czasie II wojny światowej, odbudowany został w mocno uproszczonej formie. Aktualnie stoi zamknięty i czeka na nowe wykorzystanie. Pomysłów było kilka, począwszy od wyburzenia, aż po wykorzystanie na cele hotelowe. Póki co ostatecznej decyzji brak.
Przed Mistrzostwami Europy w Piłce Nożnej EURO 2012, którego Poznań był współgospodarzem, wybudowano nowy dworzec. Wówczas nad peronami pierwszym, drugim i trzecim wzniesiono przeszklony obiekt, który szybko zyskał miano "chlebaka". W ramach tej inwestycji powstała również galeria handlowa.
Nowy budynek poznańskiego dworca od samego początku był mocno krytykowany, zarówno przez mieszkańców miasta, jak i osoby przyjezdne. Skarżono się na fatalną lokalizację, z której daleko do peronów, na małą liczbę kas, brak przejść na przystanki tramwajowe i autobusowe (początkowo można było wejść jedynie od strony galerii handlowej, co wiązało się z kilkukrotnym pokonaniem schodów!), brak ruchomych schodów na perony... i tak można by jeszcze długo wymieniać. Oliwy do ognia dodało zajęcie "prestiżowego" pierwszego miejsca w konkursie na Makabryłę Roku 2013.
W ostatnich latach przeprowadzono kilka modernizacji, wprowadzono wiele udogodnień, jednak nadal obiekt nie jest na tyle funkcjonalny, jak powinien być dworzec kolejowy.
W bezpośrednim sąsiedztwie Poznania Głównego znajdują się rozległe tereny Międzynarodowych Targów Poznańskich. O ich lokalizacji w tym miejscu zadecydowało zorganizowanie w 1911 roku Wschodnioniemieckiej Wystawy Przemysłu, Rzemiosła i Rolnictwa. Wówczas wybudowano słynną Wieżę Górnośląską, zaprojektowaną przez wybitnego niemieckiego architekta Hansa Poelziga. Dzisiaj możemy ją oglądać jedynie na dawnych zdjęciach i pocztówkach. Znajdowała się w miejscu pawilonu numer 11, tego z charakterystyczną iglicą. Nowoczesne, mocno przeszklone główne wejście na teren Międzynarodowych Targów Poznańskich znajduje się naprzeciw Mostu Dworcowego.
Dojazd do poznańskiego dworca możliwy jest ulicą Dworcową. Tu wybudowano w 1902 roku Dworzec Letni. Powstał z okazji przyjazdu do Poznania niemieckiego cesarza Wilhelma II. Wybudowano wówczas specjalny pawilon i kryty peron, które zachowały się do dnia dzisiejszego.
Podążając dalej ulicą Dworcową pod górę dochodzimy do Ronda Kaponiera, które do 1992 roku nosiło nazwę Ronda Mikołaja Kopernika. W związku z organizacją Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej EURO 2012, ten wielopoziomowy obiekt przeszedł gruntowną przebudowę, która zakończyła się w... 2016 roku. Nie oddano wówczas do użytku jeszcze poziomu -2, gdyż nadal trwały tam prace wykończeniowe na przystanku, wydłużonej do dworca głównego, trasy Poznańskiego Szybkiego Tramwaju.
Przy Rondzie Kaponiera, w rogu ulic Zwierzynieckiej i Roosevelta stoi pomnik Światowida, wskazujący aktualną godzinę i odległości do wielu miast świata.
W 2017 roku zakończyła się budowa widocznego tu szesnastopiętrowego wieżowca Bałtyk. Znajduje się on w miejscu dawnego budynku kina "Bałtyk", funkcjonującego w latach 1929-2002. Przed współczesnym Bałtykiem odnajdziemy rzeźbę Magdaleny Abakanowicz "5 Figur".
Na terenie po dawnym kinie "Bałtyk" powstał również Hotel Sheraton, zlokalizowany już w ciągu ulicy Bukowskiej. Ten luksusowy, pięciogwiazdkowy hotel stoi w naszym mieście od 2006 roku. W przejściu pod budynkiem znajdziemy ciekawą, kolorową instalację.
Nieco w głębi, schowany za wieżowcem Bałtyku i Hotelem Sheraton, znajduje się bardzo ciekawy obiekt. To powstały w 1910 roku budynek dawnej drukarni. Piękna architektura budynku wykończona różnokolorową cegłą klinkierową naprawdę cieszy oko. Dzisiaj, po przeprowadzeniu generalnego remontu, mieści się tu pierwsze w Polsce centrum designu i kreatywności.
W bliskim sąsiedztwie Ronda Kaponiera, w kierunku północnym, znajduje się Most Teatralny. Idźmy w jego stronę. Oba miejsca stanowią główny punkt przesiadkowy poznańskiej komunikacji miejskiej. A pod nami suną po szynach pociągi, zmierzające do dworca Poznań Główny.
Po lewej mijamy kolejny hotel w tym rejonie Poznania. Ten jednak jest dużo starszy, bo powstał w latach 60-tych XX wieku. Znany pierwotnie pod nazwą Hotel Orbis Merkury, gościł głównie odwiedzających Międzynarodowe Targi Poznańskie. Co ciekawe, był to pierwszy tak okazały hotel wzniesiony w Poznaniu po II wojnie światowej.
Od Mostu Teatralnego odchodzi w kierunku zachodnim ulica Jana Henryka Dąbrowskiego. U jej początku odnajdziemy przepiękny gmach Teatru Nowego im. Tadeusza Łomnickiego. Funkcjonuje w tym miejscu od 1923 roku i aktualnie jest jedną z czołowych scen w naszym kraju. W 1992 roku, podczas prób do spektaklu, zmarł tutaj wielki polski aktor Tadeusz Łomnicki, któremu teatr zawdzięcza swoje imię.
A po więcej zdjęć z oświetlonego nocnego Poznania zapraszamy na wycieczkę 👉Poznań nocą.
Teraz wejdźmy jeszcze na Most Teatralny, gdzie możemy odnaleźć tablicę poświęconą młodemu dziennikarzowi Wojciechowi Cieślewiczowi, który 13 lutego 1982 roku został zamordowany przez Zmotoryzowane Odwody Milicji Obywatelskiej, zwana w skrócie ZOMO.
Z Mostu Teatralnego widzimy już zabudowania Dzielnicy Cesarskiej, ale o tym więcej na wycieczce po tej 👉reprezentacyjnej części Poznania.
Wróćmy na ulicę Głogowską. Ponownie mijamy budynki hotelowe i wieżowiec Bałtyk, teren Międzynarodowych Targów Poznańskich, za którym schodzimy nieco w dół. Niebawem dochodzimy do usytuowanego po lewej wejścia na Dworzec Zachodni. Ten neoklasycystyczny budynek powstał w latach 1925-1928. Funkcjonalnie połączony jest przejściem podziemnym z dworcem Poznań Główny oraz przystankiem tramwajowym Poznańskiego Szybkiego Tramwaju, zwanego w skrócie PeStKą.
W sąsiedztwie budynku Dworca Zachodniego znajduje się monumentalny gmach Poczty Polskiej. Ten neorenesansowy budynek wzniesiony został w 1913 roku.
Podążamy dalej wzdłuż ulicy Głogowskiej. Po prawej mijamy tereny zielone Parku Wilsona. Nie zatrzymujemy się, tu jeszcze wrócimy. Tymczasem dochodzimy do położonego nieco w głębi na lewo Rynku Łazarskiego. To jedno z targowisk miejskich, urządzone już w 1894 roku, które w ostatnim czasie przeszło gruntowną modernizację.
Wróćmy teraz do parku, który mijaliśmy chwilę wcześniej. Założony został na początku XX wieku i ze względu na mnogość rosnących tu egzotycznych drzew nazywany był Ogrodem Botanicznym. Przy głównym wejściu od strony ulicy Głogowskiej odnajdziemy popiersie jego patrona Thomasa Woodrowa Wilsona, dwudziestego ósmego prezydenta Stanów Zjednoczonych. W parku, jak to w takich miejscach bywa, zobaczymy liczne stawki, w których kaczki domagają się czegoś do jedzenia, tryskające wodą fontanny, muszlę koncertową i piękne tereny zielone. Jednak nie tylko!
W Parku Wilsona znajduje się również Palmiarnia Poznańska. Wybudowana w 1911 roku, jest dzisiaj już ponad stuletnim obiektem. A w jej ciepłych wnętrzach (polecamy tu wizytę zwłaszcza zimą 😁) odnajdziemy wiele gatunków roślin i drzew z niemal całego świata.
Opuszczamy Park Wilsona. Wychodzimy na ulicy Matejki, którą zmierzamy w kierunku południowym. Niebawem dochodzimy do Kościoła św. Anny. Ta wzniesiona na początku XX wieku świątynia służyła pierwotnie ewangelikom zamieszkującym wówczas poznański Łazarz. Co ciekawe, patronat nad jej budową sprawowała sama Augusta Wiktoria, żona ówczesnego cesarza niemieckiego Wilhelma II. Po II wojnie światowej ustanowiono tu parafię rzymskokatolicką. Architektura kościoła nawiązuje do stylu gotyckiego. Nad całością dominuje ośmioboczna wieża.
Wewnątrz tej trójnawowej świątyni, jak to w kościołach ewangelickich, dawniej znajdowały się empory. Usunięto je w latach pięćdziesiątych XX wieku.
Opuszczamy kościelny teren. Podejdźmy teraz do ulicy Niegolewskich, w którą skręcamy w prawo. Niebawem dochodzimy do rozległego Parku im. Jana Kasprowicza. Jego charakterystycznym elementem jest Hala Widowiskowo-Sportowa Arena. Wzniesiona w 1974 roku według projektu Jerzego Turzenieckiego, obecnie oczekuje na remont i modernizację.
Tą wycieczką oddaliliśmy się nieco od centrum miasta. A tam jeszcze sporo mamy do zobaczenia. Wróćmy więc, zaczynając od odwiedzenia Wzgórza Świętego Wojciecha.
ŹRÓDŁO:
"POZNAŃ przewodnik po zabytkach i historii" - Praca zbiorowa, Wydawnictwo Miejskie, Wydanie I, Poznań 2003